Deklarata e Mileniumit e Kombeve të Bashkuara i përmend kushtet e vështira të të varfërve urban të botës. Ajo artikulon zotimin e vendeve anëtarë prë të përmirësuar jetërat e të paktën 100 milion banorëve të agjeve të varfëra deri në vitin 2020 – Synimi 11 i Qëllimit Nr.7 – një detyrë e mandatuar për UN-HABITAT-in.

Sado e madhe që mund të duket shifra prej 100 milion, megjithatë, ajo paraqet vetëm 10 përqind të popullatës së varfër në mbarë botën aktualisht, e cila, nëse lihet e paknotrolluar do të shtohet tre fish, në 3 miliardë, deri në vitin 2050. Kjo sfidë është bërë edhe më e vështirë për faktin se, sipas hulumtimit të UN-HABITAT-it, popullata e varfër e botës tashmë është shtuar për 75 milion në më pak se tri vite pas Deklaratës së Mileniumit.

Meqë qytetet tona po rriten në shkallë të paparë me çka i përcaktojnë trendet sociale, politike, kulturore dhe mjedisore të botës, urbanizimi i qëndrueshëm është një prej sfidave më të mëdhaja me të cilën ballafaqohet komuniteti global në shekullin 21. Në vitin 1950, një e treta e popullatës së botës jetonte në qytete. Vetëm 50 vite më vonë, ky proporcion është rritur në gjysmën e saj dhe do të vazhdojë të rritet deri në dy të tretat, ose 6 miliardë njerëz, deri në vitin 2050.

Qytetet tani janë vendbanimi i gjysmës së njerëzimit. Ato janë qendra për shumicën e prodhimeve dhe konsumeve kombëtare – procese ekonomike dhe sociale që krijojnë pasuri dhe mundësi. Por, po ashtu ato krijojnë sëmundje, krime, ndotje dhe varfëri. Në shumë qytete, kryesisht në vendet në zhvillim, banorët e varfër përbëjnë më shumë se 50 përqind të popullatës dhe kanë pak ose nuk kanë qasje në strehim, ujë dhe kanalizim. Këtu qëndron mandati i UN-HABITAT-it për të bërë ndryshime prë të mirë.